کلمات کلیدی شعر #

قصیده

#

قصیده عاشقانه

#

رودکی

#

اشعار رودکی

#

قصیده رودکی

#

شعر

#

شعر عاشقانه

#

عاشقانه

#

اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود

#

چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود

#

خدای را بستودم، که کردگار من است

#

زبانم از غزل و مدح بندگانش نسود

#

همه به تنبل و بند است بازگشتن او

#

شرنگ نوش آمیغ است و روی زراندود

#

بنفشه‌های طری خیل خیل بر سر کرد

#

چو آتشی که به گوگرد بردوید کبود

#

بیار و هان بده آن آفتاب کش بخوری

#

ز لب فرو شود و از رخان برآید زود